Kampen

En daar sta je dan met je klapkrukjes en statafel. Een tas met goede boodschappen en een bak met schuursponsjes. Nu nog de overtuiging fulmineren en trachten zoveel mogelijk zieltjes over de streep naar links te trekken. Werk aan de winkel, dus aantrekken die rode jas. Kijkend naar de gezichten van de, meestal rechts voorbijlopende, winkelende mensen tracht ik contact te leggen. Kan ik in deze myriade sommigen overtuigen van de noodzaak van de goede boodschap. Wel oogsten we veel vriendelijk wuivende afwijzingen, maar als we met het overbekende schuursponsje op de proppen komen, lijken zelfs de meest verstokte biblebelt bewoners gecharmeerd en kan er ook wel een welgemeend ‘nee dank u’ vanaf. Alleen de mannelijke wederhelft is hier niet altijd even blij mee. Bergen afwas komen in het vizier en dit roept nogal eens een schrikreactie op. Maar we laten ons hierdoor niet uit het veld slaan en richten onze pijlen op de navolgende voorbijgangers. En als we wat gerichter met flyer en argumenten komen brengen we, bij de nog steeds veelal rechts lopende mensen, zelfs een lichte, maar zichtbare gedachten verandering teweeg. Korte maar wel leuke gesprekjes waardoor je merkt dat mensen gaan nadenken, en niet alleen afwijzend met een luide NEE voorbij gaan, lijken cherrytomaatjes in de pasta. Tevens komen we erachter dat Kampen een druk bezochte toeristische attractie is. Mede hierdoor hebben wij ons op de kaart kunnen zetten via Roosendaal naar Brussel en van Veenendaal naar de grens met de oosterburen. Maar als je de laatste ontmoeting als alternatief voor Duitsland zou moeten zien haak ik liever af. Hoe dan ook, na een paar uur besluiten we met een tevreden gevoel ons weer huiswaarts te begeven en krachten te sparen voor een snel volgende flyerdag.

Ik dacht altijd dat het voor mij onmogelijk was om ingekaderd door het leven te gaan. Mijn gevoel zei mij dat een kader diende als een inperking. Het overduidelijke hokje waar je in geplaatst werd. Had je lang haar, was je een hippie en droeg je dan ook nog een leren jasje, was je een rocker. Ik had beide en een identiteitscrisis leek voor mijn deur te staan. Ik besefte hierdoor al snel dat mijn leven belangrijker was dan het kader, en mijn pad leek gekozen. 

Buiten is het nat en koud, maar er moeten uitnodigingen de deur uit. De algemene ledenvergadering staat voor de deur. Omdat we sinds kort een volwaardige afdeling zijn, moet er onder andere ook een bestuur gekozen worden en hiervoor hebben we de stemmen van de leden nodig. Nu kunnen we natuurlijk in deze moderne tijden goed gebruik maken van de hoogstaande technologische ontwikkelingen, maar soms is het nodig om strijd tegen vervreemding te voeren om de menswaardigheid te behouden in deze moderne, gemechaniseerde wereld, dus de keuze om alles persoonlijk te bezorgen was snel gemaakt.

"Leerkracht is het mooiste beroep van de wereld!"

In een boeiend en openhartig interview door Willem Stoel deelt Janna de Haan haar levensverhaal en overtuigingen. Van haar geboorte in het kleine Friese plaatsje Britsum tot haar passie voor het onderwijs en maatschappelijke betrokkenheid, ontvouwt zich een verhaal van gedrevenheid, sociale verbinding en het streven naar gelijke kansen voor ieder kind.