Kampen

"In Nederland zijn existentiële kernwaarden bijzaken geworden. Socialisme is de enige weg naar normalisatie hierin."

In een aangrijpend interview met Meino de Vries door Willem Stoel ontdekken we zijn bijzondere verhaal en zijn diepgewortelde idealen. Zijn toewijding aan het bestrijden van onrecht en hebzucht heeft hem geleid naar de SP.

Wanneer en waar ben je geboren?

Ik ben in 1969 geboren in Glimmen en opgegroeid in Haren bij Groningen. Alhoewel Haren de naam heeft van een villa dorp kent het ook een ‘verkeerde kant van het spoor’ zoals het destijds werd genoemd, de arme kant dus. Daar kom ik vandaan. Opgegroeid in armoede. Het verschil tussen arm en rijk was in Haren groot. De keuze voor het Socialisme komt niet voort uit het niet meer arm willen zijn, iets wat ik over (en van) anderen wel eens hoor. Armoede van anderen bestrijden, daar zet ik mij graag voor in. Daar waar ik kan wil ik graag meewerken aan een beter besef van de burger dat het collectief (en alleen het collectief) het beheer van macht en geld kan bepalen. Beetje veel Marx, maar juist nu actueler dan ooit. De resultaten van waar de maatschappij nu staat is daar het bewijs van. In Nederland zijn existentiële kernwaarden bijzaken geworden. Socialisme is de enige weg naar normalisatie hierin.

Wat zijn jouw sterke kanten en wat zijn dan natuurlijk ook je zwakke kanten?

Ik ben een doorzetter en harde werker die eenieder als gelijke beschouwd en vanuit goedheid een ander tegemoet treedt. Mijn zwakkere kant is dat ik slecht tegen onrecht, hebzucht en ongelijkheid kan. Ik kan ik in gedachten veroordelend zijn naar mensen die gedreven worden door eigen belang en het grotere geheel missen.

In welke mate word je gedreven en gesteund door je achterban?

Mooie vraag. Mijn achterban, dus mijn naasten zijn mijn kompas. Zij geven richting en voor hen wil ik zorgen, al zeggen ze dat ook heel goed zelf te kunnen. De liefde van anderen voelt als steun, juist als het even tegenzit. Verbinding is alles. Zonder dat ben ik verloren.

Je hebt ooit gezegd dat je wel eens hebt geprobeerd om voor God te spelen, maar eigenlijk had je niets bereikt. In hoeverre heeft deze uitspraak je beïnvloedt om voor de SP te kiezen?

In mijn verleden dacht ik het allemaal wel alleen te kunnen. Ik was van mening dat wat ik nodig had hetzelfde was als wat ik wilde. Wist ik veel. Dat blijken dus ook twee verschillende termen te zijn, nodig hebben en willen. Wat ik nodig heb in het leven is wat ik met anderen bereik, en wat ik wil is daarin slechts ondersteunend. Mijn keuze voor de SP komt hier misschien wel deels uit voort. Wat je samen doet kun je in je eentje niet bereiken, daar komt het collectief weer . Nadat ik besefte dat het gemeenschappelijk belang juist voor harmonie, levensgeluk en zingeving zorgt zag ik winstbejag en hebzucht bij anderen steeds duidelijker. Nederland is geen bedrijf (maar als je dat wel zo ziet leidt het dan goed en niet zoals het nu gaat), en de menselijk maat raakt verder weg. Datgene wat belangrijk is voor een staat in het algemeen of een enkele burger in het bijzonder is zorg, waarde van leven, gedeelde welvaart en een eerlijk bestuur. Dat ontbreekt er in dit land. Dat vind ik onbegrijpelijk. Het heeft misschien niet direct meteen met je vraag te maken maar het inzicht is wel gekomen toen ik er achter kwam dat ‘voor God spelen’ niet mogelijk is en slecht een uitwas was van een leven vol verslaving.

Je zei dat, toen je negen was, ze jou verteld hebben dat je vader teveel dronk, maar dat je niet precies wist wat dit inhield. Wat heeft dit voor jou betekend in je keuze voor het socialisme?

Ik zie daar niet direct een link in. We spreken dan begin tachtiger jaren. Armoede, chronische ziekte en verslaving kenmerkte het leven van mijn vader. Uiteindelijk heeft hij zijn drankgebruik niet overleefd. Toen ik zijn verslavingsgevoeligheid  bleek te hebben leek ik hetzelfde pad te gaan volgen. Dat ging lang fout tot ik niets meer te verliezen had en opnieuw mocht beginnen. In januari ben ik 16 jaar abstinent van drugs en alcohol en ben ik echte waarden in het leven gaan zoeken en vinden. Ik heb daarin mogelijkheden gekregen zoals een uitgebreide behandeling, nazorg en omscholing en een volledige studie. Mogelijkheden die er nu minder of zelfs niet meer zijn. Het heeft de keuze voor socialisme bestendigd en meer noodzaak gegeven. Het klinkt verschrikkelijk hard maar mensen met verslaving anno 2023 hebben niet dezelfde kans als ik 16 jaar geleden.

Je hebt met vakgenoten een onderwijs organisatie Elsden opgericht met een bijbehorende behandelpraktijk Meegez. Ben je hierin ook gestuurd door het idealisme van de SP?

De stigmatisering over verslaving en algemene GGZ is nauwelijks afgenomen de laatste decennia. Een reden hiervan is een rechts beleid waarin zelfs uitgesproken werd dat ‘ Somatische (lichamelijke) zorg boven geestelijke gezondheid gaat’ (VVD). Het ontkennen van de mate van problemen met drugs en alcohol in de samenleving en het promoten van verslaving door het toestaan van de gokreclames zijn hier het bewijs van. Rechts voelt weinig en is toondoof wanneer het over kwaliteit van leven gaat. Als organisatie hebben wij verbinding als fundament van wat hulpverlening is, daarin ligt een socialistische gedachte. Binnen de GGZ is er veel te verbeteren en moeten bezuinigingen per direkt stoppen. In mijn jaren als behandelaar ben ik in de Nederlandse GGZ in veel verbazingen gevallen. Zo moesten er minder bedden komen daar waar ik werkte met een beddenwachtlijst van maanden (nu is dat een jaar). Cliënten met zware diagnoses kregen juist minder tijd. Het idealisme van de SP hoort bij de volstrekte logica dat zorg een prioriteit is. De mens is geen handelswaar waaraan verdiend mag worden. Het systeem van zorgverzekeraars voedt dat vermoeden echter wel. Tijd voor een nieuw collectief. En ja, ook daarin is de zorg waarschijnlijk onbetaalbaar, maar we besparen onszelf in ieder geval de winsten die worden nu gemaakt. De focus moet weer op de inhoud komen te liggen.